Polska – wzloty czy upadki?

W historii każdego narodu są takie chwile, w których jesteśmy dumni z tego, że jesteśmy Polakami, ale są też momenty, kiedy po prostu lepiej jest zapomnieć o tym, co nas w przeszłości spotkało. Po II wojnie światowej nasi dziadowie cieszyli się, że ten cały koszmar wreszcie się skończył. Wielu z nich było zadowolonych z nowych władz. Bo jak tu się nie cieszyć, gdy słyszy się, że polski przemysł świetnie się rozwija, nasza gospodarka jest drugą (po Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich) potęgą światową. Jak by tego było mało każdy miał zapewnioną darmową służbę zdrowia, edukację. Od czasu do czasu władza organizowała dla nas wzruszające pochody okolicznościowe. Normalnie – żyć, nie umierać! Ale jak wiadomo, co dobre szybko się kończy. Szybko przyszedł kryzys. Spora część polskiego społeczeństwa doszła do wniosku, że ta władza chyba za dobrze nas nie traktuje. Pojawiły się bunty, dlatego trzeba było coś z tym zrobić.
No i skończyły się te wspaniałe komunistyczne czasy, ale nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. Od 1 maja 2004 r. Polacy są z każdym dniem coraz szczęśliwsi. Bo jak tu się nie cieszyć, gdy słyszy się, że polskie produkty spożywcze podbijają sklepy całej Europy, że Polska jako jedyna w Unii Europejskiej zanotowała dodatni wskaźnik rozwoju gospodarczego. Jakby tego było mało każdy ma zapewnioną darmową służbę zdrowia, edukację. Od czasu do czasu władza organizuje nam wzruszające obchody rocznicowe. Normalnie – żyć, nie umierać! Ale jak wiadomo, co dobre szybko się skończy. Zacznie się prawdziwy kryzys. Spora część polskiego społeczeństwa dojdzie do wniosku, że ci, którzy od 1989 r. nami rządzą chyba za dobrze nas nie traktują. Pojawią się bunty i znów trzeba będzie coś z tym zrobić.
Naród Polski przeżywał wiele porażek, ale i wiele sukcesów. Dla sporej części naszego społeczeństwa takim sukcesem może być to, że premier polskiego rządu Donald Tusk został laureatem Międzynarodowej Nagrody Karola Wielkiego za swój wkład w jednoczenie Europy. Innym sukcesem Polski jest to, że mamy poprawne stosunki dyplomatyczne z wieloma krajami takimi, jak Niemcy, Ukraina. Polska należy do NATO i Unii Europejskiej. Jesteśmy bezpieczni i nic nam nie zagraża. Niemcy chwalą nas za to, że pomogliśmy im się zjednoczyć. Ukraina to także nasz wielki partner. W końcu Polska bardzo silnie zaangażowała się w tzw. „Pomarańczową rewolucję”, dzięki czemu dziś Ukraińcy żyją tak jak my, w demokracji. Polska ma silne znaczenie na arenie międzynarodowym. Dlatego dziś nikt nie powinien mieć wątpliwości, że nasz kraj idzie w dobrym kierunku.
Ale to, że Polska osiąga wieczne sukcesy nie oznacza, że nie popełnia błędów, dlatego spójrzmy na powyższe zjawiska od innej strony… Naród Polski przeżywał wiele sukcesów, ale i wiele porażek. Taką porażką może być przyznanie premierowi Donaldowi Tuskowi Międzynarodowej Nagrody Karola Wielkiego. Ten wybitny król Franków jednoczył Europę bynajmniej nie metodami pokojowymi. W brutalny sposób podbijał on niezależne plemiona. Inną porażką Polski jest wzrost znaczenia Niemiec w polityce europejskiej. U naszych zachodnich sąsiadów istnieją stronnictwa, które dążą do zagarnięcia naszych tzw. ziem odzyskanych. Największe znaczenie na politykę Unii Europejskiej mają Niemcy, więc nie jest to argument za tym, że jesteśmy bezpieczni i nic nam nie zagraża. Polska tak silnie zaangażowała się w tzw. „Pomarańczową rewolucję”, że dziś Ukraińcy odwdzięczają nam się wychwalaniem Stefana Bandery. Był on przywódcą ukraińskich nacjonalistów UPA. Organizacja ta w 1943 r. wymordowała wiele tysięcy Polaków. To pokazuje, jak polskie władze pozwalają sobie na tego typu prowokacje. Polska nie odgrywa żadnej znaczącej roli na arenie międzynarodowej. Dlatego dziś nikt nie powinien mieć wątpliwości, że nasz kraj chyli się ku upadkowi.
Poruszałem dotychczas tematy ważne dla naszego kraju. A teraz coś zdecydowanie mniej istotnego. Zapewne dla wielu ludzi sztuki prawdziwą tragedią dla narodu polskiego okazałaby się nie jakaś tam wojna, ale upadek polskich mediów publicznych. Według prognoz Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji, w tym roku wpływy z abonamentu mogą spaść do 400 mln zł. A przecież można sobie wyobrazić, co by się stało, gdyby te media przestałyby istnieć. Natychmiast upadłaby polska kultura. Polacy zostaliby pozbawieni rzetelnej informacji. Jednym słowem mówiąc, byłaby to największa tragedia dla naszego narodu. Dlatego ci, którym zależy na rozwoju naszej narodowej tożsamości, niech jak najszybciej zapłacą abonament radiowo – telewizyjny.
W odróżnieniu od tzw. polskich gwiazd telewizji, większość Polaków zdecydowałoby się raczej zginąć za swoją ojczyznę, niż za Telewizję Polską, czy Polskie Radio. W kapitalizmie, jeśli jakaś firma odnotowuje ciągłe spadki, po prostu upada, a w jej miejsce wchodzą na rynek inne. Taka jest kolej rzeczy. Tymczasem w Polsce utrzymuje się na siłę spółki skarbu państwa, z których nie ma żadnego pożytku. A co by było, gdyby tak sprywatyzować media publiczne? Powstałoby całe mnóstwo stacji telewizyjnych i radiowych. Każdy odbiorca znalazłby coś dla siebie i mógłby wybrać to, co lubi. Jednym słowem mówiąc Polacy mieliby możliwość wybrać to, co chcą oglądać, słuchać, co z pewnością nie byłoby tragedią naszego narodu. Dlatego ci, którym zależy na rozwoju naszej narodowej tożsamości, niech nie płacą abonamentu radiowo – telewizyjnego.

Mateusz Teska