Lobby izraelskie w USA

Wbrew faktom, irracjonalnie, wśród Polaków, a szczególnie wśród polskich środowisk patriotycznych, pokutuje przekonanie, że Polska może liczyć na USA. Fijorr Publishing opublikował niezwykle cenną książkę Johna J. Mearsheimera i Stephena M. Walta „Izraelskie lobby w USA”, która powinna na Polaków zadziałać jak kubeł zimnej wody. Pozycja Mearsheimera i Walta, dwóch politologów, wykładowców University of Chicag i Harvarda, wywołała ogólnoświatową dyskusje, ukazując jak władze USA i amerykański establishment, wbrew interesom USA i Amerykanów, realizują interesy Izraela. Irracjonalne jest więc oczekiwanie, że władze amerykańskie, które są nielojalne wobec własnych obywateli, nagle będą odczuwały lojalność wobec jakieś Polski.

Wydawało by się, że rolą rządu i polityków jest realizacja interesów swojego kraju i wyborców. W przypadku władz i polityków amerykańskich tak nie jest. Amerykański establishment systematycznie na arenie międzynarodowej szkodzi Stanom Zjednoczonym i Amerykanom.„Amerykańskie poparcie dla Izraela było przyczyną [w pełni uzasadnionych] antyamerykańskich nastrojów na Bliskim Wschodzie” (podczas, gdy Bliski Wschód jest źródłem dostaw ropy dla USA, potencjalnym rynkiem zbytu, i potencjalnym niezwykle cennym sojusznikiem). Z tej przyczyny anty amerykanizmu zdaje sobie sprawę 40% Amerykanów (wśród naukowców dużo większy odsetek). Poparcia USA dla Izraela nie da się wyjaśnić ani interesami USA, ani przyczynami moralnymi. Dobrym przykładem tej patologi jest to, że lobby izraelskie wymusiło na USA agresje na Irak. Agresja ta była realizacją interesów politycznych Izraela. Nie było innych przyczyn uzasadniających agresje. Lobby finansowało propagandę na rzecz agresji w USA. Agresja wbrew propagandzie o „wojnie o ropę” utrudniła koncernom naftowym eksploatacje i handel tym surowcem. W konsekwencji ucierpiała gospodarka amerykańska i amerykańscy konsumenci. Wbrew interesom USA lobby uniemożliwia Stanom Zjednoczonym nawiązanie dobrych relacji z Syrią. Izrael nie chciał rozmów pokojowych z Syrią, a amerykańskie propozycje pokojowe polegały na nowej formie okupacji terenów zajętych przez Izrael. Podobnie lobby wymusiło na USA złe relacje z Iranem.
Poparcie USA dla Izraela spowodowane jest olbrzymim wpływem, jaki żydzi mają na politykę zagraniczną Stanów, wyjątkową pozycją żydów w amerykańskim establishmencie. Wszyscy poważni politycy w USA ścigają się w wyrazach lojalności wobec Izraela, w poparciu dla aktywnej obrony interesów Izraela przez USA. Żaden liczący się amerykański polityk nie zaproponuje ograniczenia transferu pieniędzy amerykańskich podatników do Izraela, ani nie skrytykuje państwa żydowskiego. W USA ktoś, kto nie zgadza się z uzależnieniem USA od Izraela, wykluczany jest z życia publicznego, wypalane jest mu zabójcze piętno antysemity. Lobby skutecznie uzależniło i zastraszyło amerykańskich polityków. „Lobby izraelskiemu udało się przekonać wielu Amerykanów, że interesy Stanów Zjednoczonych i Izraela są właściwie identyczne”. Pomimo że lobby nie ukrywa swoich wpływów w USA (nawet się nimi publicznie chwali), to nie pozwala o tym fakcie mówić innym.
Lobby izraelskie w USA, które tak skutecznie podporządkowało sobie amerykańską politykę, „jest luźną koalicją ludzi i organizacji, która tak chce wpływać na amerykańską politykę zagraniczną, by jak najbardziej sprzyjała ona państwu Izrael”. „Lobby nie jest zjednoczonym ruchem z centralnym kierownictwem, a bardziej koterią czy grupą spiskowców” kontrolujących „amerykańską politykę zagraniczną”. Lobby składa się z żydów i gojów filosemitów (mających często odmienne poglądy na inne sprawy) złączonych oddaniem dla Izraela.
Istotną częścią lobby izraelskiego, choć nie mająca takich wpływów jak żydzi, są „chrześcijanie syjoniści, postrzegają powstanie państwa żydowskiego jako wypełnienie biblijnej przepowiedni”. Przepowiedni o tym, że Bóg dał żydom Palestynę, a powstanie Izraela przyśpieszy Armagedon i ponowne nadejście mesjasza. Przywódcami chrześcijańskich syjonistów stali się tacy liderzy religijni i polityczni republikanów jak: Jarry Falwell, Gary Baver, Pat Robertson, John Hagee. Źródłem chrześcijańskiego syjonizmu był XIX wieczny angielski dyspensjonalizm głoszący, że powrót żydów do Palestyny jest niezbędny do ponownego przyjścia Jezusa. Rozwój chrześcijańskiego syjonizmu nastąpił po 1967 roku. Ruch intensywnie wsparł Izrael politycznie i finansowo. Przerażającym kuriozum jest akceptacja tego ruchu dla wojny atomowej, mającej zapewnić dominacje żydowską.
Żydzi w USA zaangażowali się w pomoc dla Izraela również po to, by przeciwdziałać utracie tożsamości przez żydów w Stanach Zjednoczonych. Pierwszą zasadą lobby była działalność w cieniu władzy, unikanie pchania się na afisz. Ta taktyka przyniosła sukces amerykańskim żydom za prezydentury uzależnionych od społeczności żydowskiej Johna Fitzgeralda Kennedy`ego i Johnsona, kiedy to zwiększyli wpływy i stan posiadania amerykańskich żydów. Społeczność żydowską niezwykle zaktywizowało zwycięstwo Izraela w 1967 roku. Od lat siedemdziesiątych żydzi rozpoczęli w USA jawną działalność polityczną. W latach osiemdziesiątych społeczność żydowska podporządkowała sobie Waszyngton. Finansowo uzależniła polityków amerykańskich od społeczności żydowskiej. Współcześnie lobby na swoją działalność wydaje 60 milionów dolarów. Ekspozyturą lobby w amerykańskich władzach stali się neokonserwatyści (wpływowi, filosemici, zwolennicy amerykańskiego imperializmu). Między neokonserwatystami a lobby zaistniała unia personalna.
Lobby izraelskie wpływa na amerykańską politykę poprzez: finansowanie kosztów kampanii wyborczej pro izraelskich kandydatów, skłanianie do powierzania stanowisk we władzach reprezentantom lobby, wykorzystywanie obojętności i braku zaangażowania większości Amerykanów, dobrą organizacje prac lobby, zamożność żydów w USA. Istotnym orężem lobby jest wdrukowane Amerykanom przekonanie, że żydzi są im bliscy, a Arabowie obcy. Żydzi w USA realizacje interesów USA widzą w realizacji interesów Izraela. Realia zmuszają jednak często żydów do wspierania Izraela kosztem USA. Ta podwójna lojalność, właściwie prymat lojalności wobec Izraela, jest akceptowana przez Amerykanów (dla Amerykanów uprzywilejowanie żydów z powodu holocaustu jest czymś naturalnym).
Działalność lobby izraelskiego jest podobnie jak w wypadku innych lobby jawna. Lobby starają się by wygrywali sympatycy lobby. Lobby skłania polityków i urzędników do zachowań zgodnych z oczekiwaniami lobby. Utrudnia podejmowanie decyzji sprzecznych z interesami lobby.
Obserwując działalność polityczną w Stanach Zjednoczonych można odnieść wrażenie, że filosemityzm jest jedyną naczelną ideą łączącą Amerykański establishment. W amerykańskim kongresie nigdy nie skrytykowano Izraela (chociaż kongresmeni spierają się na każdy temat). Na przesłuchania przed kongresem w sprawie Bliskiego Wschodu zapraszani są tylko przedstawiciele lobby. Osoby o innych poglądach niż lobby nie są zapraszane do dyskusji. Ogromnym sukcesem żydów w USA jest (nieadekwatna do struktury populacji) nadreprezentacja kongresmenów pochodzenia żydowskiego. Żydowscy lobbyści biorą bezpośredni udział w pracach pracowników kongresu przygotowujących ekspertyzy i akty prawne dla kongresmenów. Lobbyści uzależnili od siebie polityków sponsorując ich kampanie wyborcze. Politycy ściśle trzymający się szczegółowych instrukcji lobby nie mają problemów finansowych. Jeżeli polityk okazuje się być nie kompatybilny z lobby, lobby finansuje kampanie jego kontrkandydata. Lobby nie tylko wspiera pro izraelskich polityków, ale także skłania krytycznych wobec Izraela do zmiany poglądów. Lobby organizuje też kampanie medialne które mają skłaniać polityków do pożądanej przez lobby działalności (np. poprzez listy otwarte zbiorowo podpisywane przez autorytety). Siła żydów, ich bogactwo, w USA są nieproporcjonalna do ich potencjału demograficznego (stanowią 3% populacji USA, 60% środków demokratów pochodzi od żydów).
Celem lobby izraelskiego jest zdominowanie debaty publicznej. Lobby osoby nie kompatybilne z celami lobby ucisza i wyniszcza oskarżeniami o antysemityzm. Lobby by kształtować debatę publiczną wpływają na: media, think tanki (a szczególnie na komórki PR think tanków mające na celu prezentowanie stanowiska think tanku w mediach), ośrodki naukowe. Celem działań lobby na scenie publicznej jest wykreowanie pozytywnego wizerunku Izraela i negatywnego tych którzy nie służą Izraelowi. Działania lobby ułatwia to, że większość publicystów i komentatorów sympatyzuje z Izraelem. Skutkiem tego debata publiczna w USA jest zmonopolizowana przez lobby izraelskie. Głos arabów nie jest obecny w amerykańskich mediach. Media, które ośmielają się pisać o Palestynie, są prześladowane (za pośrednictwem mailingu, demonstracji, presji wywieranej na władze). Lobby izraelskie by stworzyć pozory pluralizmu i debaty publicznej potworzyło liczne think tanki, które na scenie publiczne „dyskutują” ze sobą. Te rzekomo różniące się think tanki oficjalnie negują swoją pro izraelskość.
Lobby izraelskie „na największą trudność w kształtowaniu debaty publicznej a temat Izraela natknęło się na uczelniach wyższych”. Etos uniwersytecki, wolność dyskusji, pochwała kontrowersji, sprawiają, że profesorowie są mniej skłonni do pro izraelskiej klaki. Studenci urodzeni poza USA są bardziej krytyczni wobec Izraela. Pomimo to lobby nie ustaje w swoich wysiłkach i jest obecne na uniwersytetach. Lobby starało się na forum władz odebrać dotacje tym uczelniom, które dopuszczały wolność słowa o Palestynie na uczelniach wyższych. Lobby finansuje pro izraelskie programy nauczania na uczelniach. Hucpa lobby o rzekomym antysemityzmie na uczelniach okazała się oparta na kłamstwach. Niezwykle bulwersujące jest to, że lobby zastrasza uczelnie chcące zatrudniać niekompatybilnych z lobby wykładowców. Każda pro palestyńska wypowiedź w szkołach wyższych kończy się histeryczną nagonką zorganizowaną przez lobby, pogróżkami, zastraszaniem i aktami terroru kryminalnego. By ograniczyć wolność nauczania lobby nie dopuszcza do publikacji prac naukowych niezgodnych z oczekiwaniami lobby. Swoje działania lobby nie ograniczyło do szkół wyższych. Kolejnym etapem stały się licea. Licealne programy nauczania tworzone są na podstawie materiałów propagandowych z Izraela.
Działania lobbystów są normalne w demokracji. Jednak lobby izraelskie łamie standardy demokracji: strasząc i oczerniając krytyków Izraela, uciszając osoby o odmiennych od lobby poglądach, rujnując swoim przeciwnikom życie zawodowe. Terror lobby przejawia się nawet w działaniach kulturalnych. Lobby nie dopuszcza do wystawienia sztuk teatralnych ukazujących dramat Palestyny. Przestępcze działania lobby polegają też na zdobywaniu danych personalnych swoich przeciwników na drodze przestępstw.
Hucpiarstwo lobby izraelskiego przejawia się (w sprzecznych z faktami) stwierdzeniach lobby o eksplozji antysemityzmu w współczesnym świecie (fala na miarę czasów trumfów naziomu). Antysemityzmem według lobby ma być przesiąknięta Unia Europejska. Zarzut antysemityzmu został postawiony nawet kościołowi anglikańskiemu, gdy ten zrezygnował z usług firmy budującej buldożery używane przez Izrael do niszczenia palestyńskich domów. Lobby za antysemitów uważa nawet żydów krytykujących zbrodnie Izraela. Piętno antysemity usuwa ofiarę lobby izraelskiego z życia publicznego. Nikt nie daje napiętnowanemu możliwości wypowiedzi, nikt nie traktuje jego wypowiedzi poważnie.
Od 1967 roku (wojny sześciodniowej) celem USA na Bliskim Wschodzie była ochrona interesów Izraela. Od lat dziewięćdziesiątych USA w relacjach z Iranem. Iran chciał nawiązać dobre relacje z USA, ale Izrael i lobby izraelskie do tego nie dopuściło. Na forum międzynarodowym Stany Zjednoczone bronią Izrael przed odpowiedzialnością ze wszelkie zbrodnie wojenne. Konsekwentne wsparcie USA dla Izraela przejawiało się na forum ONZ nie dopuszczeniem do rozpatrywania rezolucji krytykujących Izrael za rozprzestrzenianie broni masowej zagłady i okupacji Palestyny. Mearsheimer i Walta w swej pracy bardzo dokładnie opisują historie wsparcia dyplomatycznego USA dla Izraela, działań zbrojnych i zbrodni Izraela.USA wspiera Izrael bezwarunkowo. Dla Stanów Zjednoczonych nie ma znaczenia, że Izrael: nie podpisał traktatów zakazujących rozprzestrzenianie broni masowego rażenia, produkuje broń masowego rażenia, okupuje Palestynę, sprzedaje amerykańskie tajemnice Chinom, szpieguje USA (jest jednym z głównych krajów szpiegujących USA, wykradających tajemnice wojskowe i gospodarcze), używa zabronionej broni wobec cywilów na terenach okupowanych, sprzeciwia się polityce USA, nie wywiązuje się wobec swoich zobowiązań wobec USA.
Poparcie USA dla Izraela jest tym dziwniejsze że Izrael wielokrotnie w historii wykazywał agresje wobec USA. W 1954 agenci Izraelscy próbowali wysadzić amerykańskie placówki dyplomatyczne w Egipcie by skłócić Egipt z USA. Od 1979 do 1980 Izrael dostarczał broń Iranowi, gdy ten trzymał w niewoli amerykańskich dyplomatów. Od 1983 roku Izrael nieustanie przekazuje amerykańskie tajemnice wojskowe innym krajom (w tym i Chinom).
Od ponad 40 lat Izrael jest finansowany przez USA. Do 2005 roku USA przekazało Izraelowi minimum 154 miliardy dolarów. Pomoc militarną dla Izraela rozpoczął John Fitzgerald Kennedy. Amerykańska pomoc dla Izraela od tego czasu co roku rosła. Obecnie USA co roku dają Izraelowi 3 miliardy USD czyli 2% izraelskiego PKB (500 dolarów na jednego Izraelczyka – drugi z kolei beneficjent Egipt dostaje 20 USD na osobę). Suma ta stanowi 6% całej amerykańskiej pomocy dla zagranicy. Amerykańskie pożyczki dla Izraela przyznawane są na o wiele dogodniejszych ratach niż pożyczki dla innych krajów (inne kraję dostają w ratach, Izrael całą sumę na procent niższy niż procent na lokacie w banku do którego Izrael te pieniądze wpłaca – w 2004 roku na takich lokatach Izrael zarobił 660 milionów dolarów). Izrael otrzymuje też od USA broń (w 1991 roku za 700 milionów dolarów). Inne kraje pomoc z USA muszą wydawać w USA, prócz Izraela, który może pomoc USA wydawać u siebie. Dzięki pieniądzom z USA Izrael rozwinął swój przemysł wojskowy. Izrael ma dodatkowo prawo do zamawiania w USA broni na kredyt (bez przedstawiania żadnego zabezpieczenia spłacenia kredytu). Każdy kraj korzystający z pomocy USA, prócz Izraela, musi się rozliczać z tej pomocy. USA nie mają więc żadnej kontroli nad tym, na co Izrael wydaje pieniądze amerykańskich podatników. Stany Zjednoczone gwarantują też pożyczki jakie Izrael bierze z banków komercyjnych (w związku z tym Izrael ma niższe odsetki). USA gwarantowały między innymi pożyczki na transport sowieckich żydów do Izraela (takie gwarancje kosztowały w 1992 roku amerykańskich podatników 800 milionów USD). W 2009 Stany Zjednoczone wydały 9 miliardów dolarów na obsługę izraelskich kredytów (które Tel Awiw brał na zbrojenia, okupacje Palestyny i koszty kryzysu).
Wojskowa pomoc USA dla Izraela zapewniła Izraelowi posiadanie najnowocześniejszej broni na świecie, i dostęp do danych amerykańskich agencji wywiadowczych i wojskowych. Amerykańska pomoc wojskowa dla Izraela, inaczej niż pomoc dla innych krajów, nie podlega jakiejkolwiek kontroli (nie zmieniły tego nawet przypadki gigantycznej korupcji w izraelskich siłach zbrojnych). USA finansuje prace naukowe nad produkcją broni w Izraelu (pieniądze amerykańskich podatników nie trafiają do amerykańskich naukowców tylko do izraelskich). Za rządów Ronalda Reagana Izrael został przez USA objęty systemem obrony strategicznej. W Izraelu na wypadek wojny USA tworzony magazyny zapasów (w rzeczywistości z tych zapasów korzystać będzie tylko Izrael). Izrael dostaje od USA dane wywiadowcze, których nie dostają inne kraje, sojusznicy z NATO (w tym i Wielka Brytania). USA akceptuje to, że Izrael wbrew prawu międzynarodowemu produkuje bronie masowego rażenia (atomową, biologiczną i chemiczną). Prac innych krajów nad broniami masowego rażenia USA nie akceptuje. Dodatkowo informacje wywiadowcze Izraela okazały się wyjątkowo kiepskiej jakości. Izraelski potencjał broni atomowej wymusza na państwach islamskich prace nad stworzeniem własnej bomby atomowej.
Prócz pieniędzy pochodzących z podatków, Izrael co roku dostaje 2 miliardy dolarów od prywatnych osób z USA. Dotacje te umożliwia polityka władz USA. Amerykanie zakupujący obligacje Izraela nie muszą płacić podatków (kupując obligacje innych krajów musieli by to robić). W USA można od podatku odpisać darowizny na rzecz Izraela (darowizny na rzecz innych krajów od podatku odpisać nie można). Jak ważne są tą środki wskazuje to, że prywatne datki amerykańskich żydów pomogły w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych sfinansować izraelski program atomowy. W USA zbierane są nawet datki dla organizacji „Przyjaciele izraelskich sił bezpieczeństwa”. Amerykańskie osoby prywatne wspierały finansowo też okupacje Palestyny (wykorzystując przy tym luki w prawie, by takie dotacje odpisać sobie od podatku). Datki na Izrael trudno uznać za filantropie. Izrael jest jednym z najbogatszych państw na świecie. Prawdziwie biedne kraje są pozbawione takiej pomocy jaką otrzymuje Izrael. USA kupują też przychylność dla Izraela w innych krajach (wspierając finansowo Egipt czy Syrię).
Amerykańska polityka realizacji interesów Izraela doprowadziła do wepchnięcia w łapy sowietów Syrii i Egiptu, pojawienia „się anty amerykanizmu w krajach arabskich i w świecie islamu”, uniemożliwienia USA nawiązania współpracy z krajami arabskimi. Johna Mearsheimer i Walt bardzo dokładnie opisują w swej pracy historie anty arabskiej polityki USA.
Wbrew twierdzeniom lobby izraelskiego nie ma żadnego argumentu moralnego, uzasadniającego wsparcie USA dla Izraela. Wręcz odwrotnie jest mnóstwo argumentów świadczących o niemoralności tego poparcia. Lobby wmawia Amerykanom, że arabowi nienawidzą Izraela irracjonalnie, bez przyczyny. Lobby ukrywa, że to działania Izraela są przyczyną nienawiści. Pomoc dla Izraela ma być również podyktowana walką z terroryzmem. Argument ten jest nieprzyzwoity, gdyż to właśnie Izrael powstał dzięki terroryzmowi syjonistów. Bardzo ważne jest też to, że Al Kaida nie była palestyńską organizacją. Założyli ją podani Arabii Saudyjskiej (sojusznika USA).
Wbrew twierdzeniom lobby izraelskiego w USA, że USA mają moralny obowiązek bronić słabszy Izrael zaatakowany przez silniejszych arabów, Izrael jest w konflikcie z arabami stroną silniejsza i agresywną. Nawet w 1948 Izrael był silniejszy i lepiej zorganizowany niż Arabowie (którzy byli nie zorganizowani i posiadali mniej uzbrojonych żołnierzy w wojnie zakończonej w 1949 roku). W 1956 Izrael zwyciężył z Egiptem. W 1967 z Egiptem, Jordanią i Syrią (kiedy to Izrael zaatakował te trzy państwa). W 1973 z Egiptem i Syrią (kiedy państwa arabskie usiłowały wyzwolić swoje okupowane terytoria). „Obecnie Izrael to największa potęga militarna na bliskim wschodzie. Jego siły konwencjonalne są daleko większe niż posiadane przez sąsiadów, a do tego jest to jedyny kraj w rejonie dysponujący bronią atomową”. Żadne arabskie państwo nie ma w planach zniszczenia Izraela. Palestyński ruch oporu nie zagraża przy tym ani gospodarce Izraela, ani granicom państwa żydowskiego. Dotkliwy jest tylko dla przypadkowych ofiar.
Lobby wymusza na USA wsparcie dla Izraela pod hasłem obrony demokracji na Bliskim Wschodzie. Przemilcza się przy tym, że Izrael to specyficzna forma demokracji rasistowskiej. Izrael jest oficjalnie państwem rasistowskim uznającym za w pełni obywateli tylko żydów. Większość Izraelczyków chce zachowania rasistowskich standardów w Izraelu. W Izraelu przepisy uniemożliwiają małżeństwa arabów z żydami. Władze mają prawo odbierania obywatelstwa tym, których uznają za elementy nie patriotyczne. Najwięksi politycy Izraela odmawiali człowieczeństwa arabom, postulowali wymordowanie wszystkich arabów, usunięcia arabów z terenów gdzie od wieków mieszkali. Rasizm Izraela i Izraelczyków jest powszechnie akceptowany. Izrael okupuje Palestynę i niewoli prawie 4 miliony Palestyńczyków, których zamknął w gettach i odizolował od świata (jak więźniów w obozach koncentracyjnych). Izrael rabuje prywatną ziemie Palestyńczyków i buduje na niej osiedla dla żydów. W Izraelu demokracja jest luksusem tylko dla żydów. Dodatkowo te wspieranie „demokracji” w Izraelu nie przeszkadzało przez dziesięciolecia Stanom Zjednoczonym we wspieraniu różnych tyrani i dyktatorów.
Kolejnym argumentem podnoszonym przez lobby jest holocaust. Zbrodnie Niemców na żydach mają uzasadniać istnienie Izraela. Jednak niedorzecznością jest uznawanie, że cierpienia żydów podczas II wojny światowej dają prawo Izraelowi do zadawania cierpień tubylcom w Palestynie, do izraelskich zbrodni w Palestynie. Pod koniec XIX wieku Arabowie stanowili 95% mieszkańców Palestyny (w Palestynie mieszkało tylko 15.000 żydów). Od 1880 do 1920 roku z Europy wyjechało 4 miliony żydów (3,9 do USA, 100 tysięcy do Palestyny). Od 1933 roku do Palestyny przybywało mniej żydów niż wynosiły brytyjskie limity. „W 1948 r., kiedy Izrael został założony, 650 tysięcy mieszkających w nim żydów stanowiło zaledwie 35 procent populacji Palestyny”. Syjoniści nie byli zainteresowani stworzeniem państwa dwu narodowego. Akceptowali podział Palestyny tylko po to, by mieć zaplecze do zagarnięcia całej Palestyny. Taka też była polityka państwa żydowskiego. Syjoniści planowali przeprowadzenie wypędzenia ludności tubylczej, by przejąć Palestynę. „Utworzeniu Izraela w 1948 roku towarzyszyły jawne czystki etniczne, w
tym egzekucje, masakry i gwałty dokonywane przez Żydów”. Syjonistyczni twórcy Izraela świadomie stosowali terror i dokonywali zbrodni na Palestyńczykach. Od 1949 do 1956 roku siły żydowskie w Palestynie zamordowały 5.000 arabów przekraczających nowo wytyczone granice. W 1956 i 1967 izraelska armia zamordowała setki egipskich jeńców wojskowych. W 1962 roku Izrael zniszczył 531 arabskich wiosek i wypędził arabów z dzielnic w 11 miastach. Na gruzach żydzi zbudowali swoje osiedla tak, by nawet gruzy nie świadczyły o palestyńskiej przeszłości. Od 1967 Izrael zniszczył ponad 10.000 domów palestyńskich. W 1973 roku żydzi wypędzili 700 tysięcy Palestyńczyków. W 1976 żydzi wypędzili 260.000 Palestyńczyków z Zachodniego Brzegu Jordanu i 80 tysięcy Syryjczyków z Wzgórz Golan. Ci spośród wypędzonych, którzy usiłowali wracać do rodzinnych domów, byli przez żydów mordowani. Izrael pozwolił na wymordowanie Palestyńskich uchodźców w Sabrze i Szatili. „W trakcie pierwszej Intifady [powstania Palestyńczyków przeciw okupantom] /1987-1991/ IDF [armia izraelska] rozdał swoim żołnierzom pałki i zachęcał ich, by łamali kości palestyńskim protestantom”. W czasie pierwszej Intifady żydzi skatowali 30.000 palestyńskich dzieci tak mocno, że trafiły do szpitali. 33% z nich miało złamania, 80% było bitych w głowę. Podczas pierwsze Intifady żydzi zastrzelili 106 palestyńskich dzieci i postrzelili 8.500 (bezpośrednio, nie przez rykoszety). 20% trafiono wielokrotnie, 12% w plecy, 15% z ofiar było młodszych niż 10 lat. Dzieci nie brały udziału w demonstracjach, 20% zostało postrzelonych w pobliżu domu. W trakcie II Intifady (trwającej od 2000 roku do 3005 roku) „pierwszego dnia powstania IDF wystrzeliła milion pocisków”. Żydzi zabili 3386 Palestyńczyków (w tym 676 dzieci). Ponad połowa ofiar nie brała udziału w walkach. Żydowscy mordercy Palestyńczyków pozostają bezkarni. Twierdzenia żydów że Palestyńczycy urywają żywych tarcz okazały się nieprawdziwe.
Jan Bodakowski